Τρίτη 11 Μαρτίου 2014


                                     Ο ΠΛΗΣΙΟΝ  ΧΡΙΣΤΟΣ

Πρόσφατα μία άγνωστη γυναίκα πήγε τον πατέρα της σε νοσοκομείο των Αθηνών για να κάνει κάποια θεραπεία.                                                                                                                                       Στο ίδιο δωμάτιο με τον πατέρα της βρισκότανε ένας συνάνθρωπος παραμελημένος!...


Ήταν κλινήρης  και τα μάτια του ορμητικά κλειστά! Δεν ήθελε να βλέπει κανένα, γιατί δεν ήθελε να βλέπουν τον πόνο της ψυχής του…                                                                                                       Σε λίγο ήλθε μια νοσοκόμα και του έφερε φαγητό, εκείνος με ένα νεύμα του κεφαλιού του αρνήθηκε να φάει.                                                                                                                                    Γιατί δεν προσπαθείτε να του δώσετε φαγητό; Είπε στην νοσοκόμα η άγνωστη γυναίκα.  Δυστυχώς δεν θέλει να πάρει φαγητό!                                                                                                    ---Κι οι δικοί του τον επισκέπτονται;                                                                                                  Τον έφεραν τα παιδιά του και το μόνο που έκαναν ήταν να μας αφήσουν ένα τηλέφωνο, για να τους πάρουμε όταν πεθάνει!..
Η ψυχή εκείνης της γυναίκας πλημμύρισε από συμπόνια, άφησε τον πατέρα της που ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση και πλησίασε  τον ετοιμοθάνατο ηλικιωμένο άντρα: Παππού παππού  σήκω πρέπει να φας! Εκείνος μισάνοιξε τα μάτια του και την κοίταξε με απορία. Το πρόσωπο της δεν το είχε ξαναδεί, δεν ήταν κάποιο από τα παιδιά του, ούτε συγγενής  του μα ούτε καν γνωστή του! Κι εκείνη η ευλογημένη γυναίκα συνέχισε: Έλα πρέπει να ζήσεις μην στεναχωριέσαι θα γίνεις καλά! Σε λίγο ο παππούς άνοιξε τελείως τα μάτια του και την κοιτούσε, εκείνη συνέχισε να του μιλάει και παράλληλα σήκωσε πιο ψηλά το κρεβάτι του. Έπειτα πήρε το πιάτο με το φαγητό του και ξεκίνησε λίγο λίγο να τον ταΐζει! Όσοι ήταν σε’ κείνη την αίθουσα εξεπλάγησαν γιατί τόσες μέρες που τον είχαν φέρει κι όμως καμιά φορά δεν δέχτηκε φαγητό.
Αφού τον τάισε εκείνη η ευλογημένη γυναίκα, μετά βγήκε στον διάδρομο κι έψαξε ποιος μπορεί να την βοηθήσει για να καθαρίσουν το σώμα του παππού. Της είπαν για μια γυναίκα την οποία βρήκε την πλήρωσε και μαζί καθάρισαν το σώμα του ετοιμοθάνατου ανθρώπου… Επειδή ο παππούς δεν μπορούσε να μιλήσει, με ένα νεύμα της έδειχνε ευγνωμοσύνη.
Κι από τότε κάθε μέρα, όπως περιποιότανε τον πατέρα της, το ίδιο φρόντιζε και τον εγκαταλελειμμένο συνάνθρωπο Χριστό!..
Πέρασαν μέρες κι ο πατέρας της έγινε καλά. Κι έτσι ετοιμάστηκε για να φύγει, όμως δεν ξέχασε να αποχαιρετήσει τον εγκαταλελειμμένο Χριστό!
Παππού, του είπε εγώ τώρα πρέπει να φύγω!
Εκείνος σήκωσε  το κεφάλι του και την κοίταξε με αγάπη και καμιά άλλη σκέψη δεν μπόρεσε να συγκρατήσει  τα δάκρυά του!

Και με πολύ προσπάθεια κατάφερε να της ‘πει: ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου