Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ                                    Ο Θεός είναι το κέντρο του κόσμου, είναι το κέντρο στον ουρανό, είναι το κέντρο σε όλους τους πλανήτες, σε όλα τα ορατά και αόρατα!
Γράφω το κέντρο, επειδή είναι μία φράση που συνηθίζεται κι έτσι θα γίνω περισσότερο κατανοητός σε όσα θα γράψω. Όμως μπορούμε με πεποίθηση να πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι η πηγή της ζωής, της ορατής και αόρατης κτίσεως κι ακόμα:...

Ο μόνος αδημιούργητος, ο οποίος είχε πάντοτε ζωή άνευ αρχής και τέλους!
Η πηγή της τέλειας σοφίας.
Η πηγή της Αγάπης, της Ειρήνης και της αρμονίας σε ουρανό και Γη.
Επομένως, εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε και δεν πρέπει να λατρεύουμε κανένα κτίσμα ή πράγμα και να το βάζουμε στο κέντρο της ζωής μας, ειμή μόνο Τον Θεό.

Η πηγή για κάθε αγαθό, για μας τους ανθρώπους και για αγγέλους κι αρχαγγέλους κι όλη την ουράνια βασιλεία, πρέπει να είναι ο Θεός, επειδή  πραγματικά είναι Πηγή ελέους και ζωής.
Αυτήν λοιπόν την Πηγή, της αιώνιας αλλά και της πρόσκαιρης ζωής την ξεχάσαμε, για να μην πω ότι την ξεγράψαμε οι περισσότεροι άνθρωποι επί της Γης! Και ζούμε με Θεό, αλλά χωρίς Θεό. Αυτή η κατολίσθηση είναι φρικτή, διότι χωρίς την ενέργεια Του αληθινού  Θεού και Του Πνεύματός Του, ο άνθρωπος περνάει από το κατά φύση στο παρά φύση. Κι έτσι χωρίς την ζωντανή βοήθεια Του Θεού, γίναμε έρμαια του σατανά και της αμαρτίας.

Γι’ αυτό χάθηκε η ειρήνη επί της Γης, όχι η ανθρώπινη ειρήνη αλλά εκείνη η Ειρήνη της χάριτος Του Θεού. Αποκομμένοι από Τον Θεό είμαστε ευάλωτοι στην αμαρτία και ανοίγουμε τον δρόμο στον σατανά! Χάθηκε η αγάπη για τον συνάνθρωπο και ο ίδιος ο ανθρωπισμός. Και πολλά πράγματα, του κόσμου τούτου μπήκαν στην ζωή μας κι έγιναν το πρότυπο και επίκεντρο μας. Πρόσωπα και πράγματα πρόσκαιρα και απατηλά, που δεν θα μας συνοδεύσουν μετά θάνατο! Ενώ αντίθετα ο άνθρωπος που έχει ενωθεί με Τον αληθινό Θεό από τούτον τον κόσμο, συνεχίζει να ζει μαζί Του και να ευφραίνεται αιώνια και σε εκείνον τον κόσμο, δηλαδή στην Ουράνια Βασιλεία Του.

Πως μπορούμε λοιπόν να ζούμε χωρίς Θεό;  Πως θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, πως όλη  τούτη η φύση θα μπορούσε να ζήση χωρίς ήλιο και νερό; Κι αν η θεϊκή η φύση δεν θα το άντεχε και θα πέθαινε δίχως τον ήλιο και το νερό, εμείς πως θα ζήσουμε μακριά από την Πηγή της ζωής που είναι ο Θεός; Βέβαια είμαστε ελεύθεροι και  μπορούμε να ζήσουμε με σαρκικό φρόνημα, αλλά μόνο ως νεκροί πνευματικά, στερούμενοι Της Θείας Χάριτος.
Κι ακόμα πως μπορούμε να ξεχνούμε πως ο Κύριος έλαβε σάρκα ανθρώπινη από Την Υπεραγία Θεοτόκο και κατέβηκε επί της Γης για να ανεβάσει εμάς εις Τον Ουρανό;
Και ότι έμεινε πιστός στο έργο Του για την δική μας σωτηρία και έχυσε το Πανάγιο αίμα Του επάνω στον Σταυρό για να μας ξεπλύνει από κάθε αμαρτία;

                                                                    . . .