Η ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ή  η ωφελιμότητα;

Ο θάνατος για εμάς τους θνητούς όπως πιστεύουμε είναι η τραγική σφραγίδα, αφού είναι η τελευταία φάση της πρόσκαιρης ζωής μας.  Όμως πρέπει να το εμβαθύνουμε το θέμα και να δούμε αν θα πρέπει έτσι να σκεπτόμαστε.   ...

Επειδή η ζωή προηγείται του θανάτου και αν δεν υπήρχε ο άνθρωπος δεν θα υπήρχε και ο θάνατος, δεν μπορούμε να σκεπτόμαστε τον θάνατο χωρίς την έννοια της ζωής. Επομένως πρωτίστως πρέπει να εξετάσουμε τι είναι η ζωή και τι είναι ο άνθρωπος, για να καταλάβουμε στην συνέχεια τι είναι και ο θάνατος.

Η ζωή μας είναι μια κατάσταση. Όπου συνυπάρχει η ψυχή μας με το σώμα μας. Σε αυτή την πρόσκαιρη περίοδο ο Θεός έχει φροντίσει να  περνάμε από αρκετές δοκιμασίες, που αν δεν είχαμε σώμα να μας σκανδαλίζει προς κάθε αμαρτία δεν θα τις περνάγαμε. Επίσης το φθαρτό μας σώμα όπως το ζούμε και το βλέπουμε όλοι μας, περνάει από τόσες αρρώστιες που κι από αυτές πολύ δοκιμαζόμαστε.

Όμως  περνάμε κι από άλλες πολλές φάσεις και καταστάσεις που κρύβουν μέσα τους την έννοια της δοκιμασίας. Πριν όμως από την δοκιμασία ο θεός, μας άφησε ελεύθερους να επιλέγουμε τον δρόμο που εμείς διαλέγουμε. Αυτή η ελευθερία κρύβει μέσα της τόση σοφία που μας είναι δύσκολο να την καταλάβουμε. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι ο Θεός μας δοκιμάζει και μετά θάνατο μας κρίνει.

Και ακόμα δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως ο θάνατος είναι η ποινή που δόθηκε από Τον Θεό ένεκεν των αμαρτιών των πρωτόπλαστων, αλλά και των δικών μας αμαρτιών. Για να είμαστε λοιπόν δίκαιοι πρέπει να δεχτούμε αυτήν την ποινή!

Αν το δούμε κι από άλλη άποψη: κι αν το σώμα δεν είχε φθορά κι αν είμαστε αιώνιοι, πως θα μπορούσε να ζήσει ο άνθρωπος και να είναι ευτυχισμένος μέσα σε τόση  δυστυχία χωρίς Τον Θεό;  μέσα στο σκότος των αμαρτιών μας μακριά από Το Φως;    Με βάση λοιπόν τις συνθήκες που ζούμε σε πνευματικό αλλά και υλικό επίπεδο, ο θάνατος είναι αναγκαίος για να φτάσουμε κοντά στον Δημιουργό μας και έτσι περνάμε σε μια άλλη κατάσταση στην μετά θάνατο ζωή. Βέβαια αυτές οι αναλύσεις, μας φαίνονται παράξενες και υπερβολικές αλλά ας σκεφτούμε τους ασώματους αγγέλους! Εμείς λόγω των αμαρτιών μας δεν μπορούμε να είμαστε άγγελοι, όμως είμαστε πνεύματα όπως και εκείνοι.

Επομένως με τον θάνατο μας, πεθαίνει το σώμα αλλά αναδύεται η υπάρχουσα ψυχή μας. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι άγιοι πατέρες, πολύ σωστά λένε ο τάδε κοιμήθηκε, λένε κοιμήθηκε γιατί ξέρουν πως θα έλθει η μέρα που θα ξυπνήσει! Για Τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό είναι τόσο απλό και μας το απέδειξε με την ανάσταση του Λαζάρου και στη συνέχεια με την δική Του Ανάστασή. Άρα και το σώμα προσωρινά πεθαίνει!

Ο θάνατος  είναι το τέλος μας, από τούτον τον κόσμο αλλά μια νέα αρχή και μάλιστα αιώνια για τον άλλο κόσμο. Γιατί λοιπόν πρέπει να επικεντρώνουμε την σκέψη μας στο νεκρό σώμα και να μένουμε αδιάφοροι για την ζώσα ψυχή;  Λυπάσαι για το νεκρό σου σώμα που δεν αισθάνεται και δεν υποφέρει και είσαι αδιάφορος για την ψυχή σου που έχει ύπαρξη και αίσθηση;   Ο θάνατος είναι πολύ τραγικός, όταν βρισκόμαστε μακριά από Τον θεό. Όταν όμως είμαστε κοντά στον θεό, ο θάνατος είναι πολύ ευχάριστος γιατί μεταβαίνουμε από τούτην την επί Γης τραγικότητα, στην απέραντη ευφροσύνη στην Ουράνια Της Του Χριστού βασιλείας εις τους ατελείωτους αιώνας Αμην

                                        Γιάννης Τζουάνου